Verbum

эты́чнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць этычнага.

эты́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да этыкі, адпавядае яе правілам. Этычнае выхаванне. □ Я. Колас выступае супроць мяшчанства, за новую мараль і этычныя нормы паводзін людзей у калектыве. «Полымя».

этыялагі́чны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да этыялогіі, звязаны з ёй.

этыяло́гія, ‑і, ж.

Спец.

1. Вучэнне аб прычынах і ўмовах узнікнення хвароб.

2. Прычыны, умовы ўзнікнення той ці іншай хваробы. Этыялогія інфекцый.

[Ад грэч. aitía — прычына і lógos — вучэнне.]

этыяля́цыя, ‑і, ж.

Спец. Сукупнасць змен, якія адбываюцца ў арганізме раслін пад уплывам адсутнасці святла.

этэрні́т, ‑у, М ‑ніце, м.

Штучны шыфер, які вырабляецца з сумесі азбесту і цэменту.

[Фр. éternite.]

эўдыёметр, ‑а, м.

Прыбор для даследавання газаў.

[Ад грэч. eudios — ясны, чысты і metréō — вымяраю.]

эўдэмані́зм, ‑у, м.

Спец. Напрамак у этыцы, што прапаведуе надкласавую мараль, паводле якой мэтай жыцця з’яўляецца імкненне чалавека да асабістага шчасця.

[Ад грэч. eudaimonía — шчасце.]

эўдэмані́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Паслядоўнік, прыхільнік эўдэманізму.

эўдэманісты́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да эўдэманізму, эўдэманіста.