Verbum

эпістала, ✂, ж.

Жанр літаратуры 18 — пачатку 19 ст. ў выглядзе паслання ў форме пісьма.

эпісталярны, ✂.

1. Пра літаратурны твор, напісаны ў форме пісем.

   • Э. раман.

2. Які з’яўляецца сукупнасцю чыіх-н. пісем.

   • Эпісталярная спадчына Янкі Купалы.

эпіталама, ✂, ж.

1. У старажытных грэкаў і рымлян: віншавальная песня маладым.

2. Верш-віншаванне ў гонар тых, хто бярэ шлюб.

|| прым. эпіталамны, ✂.

эпітафія, ✂, ж. (кніжн.).

1. Верш, напісаны ў сувязі з чыёй-н. смерцю.

   • Э. на смерць палкаводца.

2. Надмагільны надпіс.

3. на магільнай пліце.

эпітэлій, ✂, м. (спец.).

Тканка, якая высцілае паверхню і поласць цела, пакрывае слізістыя абалонкі, а таксама ўнутраная абалонка ў поласцях некаторых раслін.

|| прым. эпітэліяльны, ✂.

эпітэт, ✂, м.

У паэтыцы: азначэнне, якое выражае эмацыянальную ацэнку або дае вобразную характарыстыку прадмету, з’яве.

эпіцэнтр, ✂, м. (спец.).

1. Вобласць на паверхні зямлі, размешчаная над ачагом землетрасення, выбуху.

   • Э. ядзернага выбуху.

2. перан. Месца, дзе што-н. праяўляецца з найбольшай сілай (кніжн.).

   • У эпіцэнтры падзей.

|| прым. эпіцэнтрычны, ✂.

эпічны, ✂.

1. гл. эпас.

2. перан. Поўны велічы і гераізму (кніжн.).

   • Эпічныя падзеі народнай гісторыі.

3. Велічна-спакойны, бясстрасны.

   • Эпічная манера выкладання.

|| наз. эпічнасць, ✂.

эпоха, ✂, ж.

Вялікі прамежак часу, які выдзяляецца па якіх-н. характэрных падзеях, з’явах.

• Геалагічныя эпохі.
• Э. феадалізму.
• Савецкая э.

эра, ✂, ж.

1. Сістэма летазлічэння, якая вадзе свой пачатак ад пэўнага моманту.

   • Хрысціянская або новая, наша э. пачынаецца са дня міфічнага нараджэння Ісуса Хрыста.

2. Вялікі гістарычны перыяд, які карэнным чынам адрозніваецца ад папярэдняга.

   • Э. касманаўтыкі.

3. Самы вялікі храналагічны падзел, значны этап у геалагічнай гісторыі Зямлі (спец.).

   • Палеазойская э.
   • Мезазойская э.
   • Кайназойская з.