Verbum

харунжы, ✂, м.

1. Казацкі афіцэрскі чын, роўны падпаручніку, ужываецца і ў сучасных арміях некаторых краін, а таксама асоба, якая мела такі чын.

2. Сцяганосец у войску (гіст.).

харч, ✂, м.

1. звычайна мн. Тое, што спажываць, чым жывяцца, ежа.

   • Мясны х.
   • Нешта ж ты змізарнеў на гарадскіх харчах.

2. Корм для жывёлы.

   • Нарыхтаваць харчу жывёле на зіму.

3. перан. Тое, што з’яўляецца крыніцай роздуму, разважанняў.

   • Даць х. для роздуму.

◊

• На харчах святога Антонія (разм. жарт.) — недаядаючы, галадаючы.

|| прым. харчовы, ✂.

харчавальны, ✂.

Прызначаны для харчавання.

• Х. пункт.

харчаванне, ✂, н.

1. гл. харчавацца, -ць.

2. Паступленне і засваенне пажыўных рэчываў, неабходных для жыццядзейнасці жывога арганізма.

3. Тое, чым хто-н. харчуецца; характар, якасць ежы.

   • Дыетычнае х.

4. Прыпасы прадуктаў.

   • Сяляне дзяліліся з партызанамі харчаваннем.

○

• Грамадскае харчаванне — сістэма забеспячэння насельніцтва харчаваннем праз сталовыя, рэстараны, закусачныя.

харчавацца, ✂; незак.

1. Задавальняць патрэбу арганізма ў ежы; есці; карміцца.

   • Х. гароднінай.
   • Заяц харчуецца капустай.

2. Сталавацца дзе-н.

   • Х. ў сталовай.

|| наз. харчаванне, ✂.

харчаваць, ✂; незак.

Даваць, дастаўляць каму-н. ежу; карміць.

• Х. усю сям’ю.

|| наз. харчаванне, ✂.

харчавік, ✂, м.

Работнік харчовай прамысловасці.

харчблок, ✂, м. (афіц.).

Прадпрыемства грамадскага харчавання.

харчо, нескл., н.

Каўказская страва з бараніны з вострымі прыправамі.

харчэўня, ✂, ж. (уст.).

Сталовая, закусачная, шынок з таннымі і простымі стравамі.