Verbum

адуры́ць, ✂; зак.

У выразе: адурыць галаву (разм.) — надакучыць гаворкай, просьбамі, прапановамі і пад.

адурэ́лы, ✂ (разм.).

Які дайшоў да адурэння, які выражае адурэнне.

• А. чалавек.
• А. позірк.

|| наз. адурэласць, ✂.

адурэ́нне, ✂, н. (разм.).

Стан, пры якім ад хвалявання, стомы дрэнна ўспрымаецца навакольнае.

• Дайсці да поўнага адурэння.

адурэ́ць, ✂; зак.

1. Страціць здольнасць усведамляць што-н.

   • А. ад ператамлення.

2. Прыйсці ў стан адурэння ад розных пахаў.

   • Адурэла галава ад чаромхі.

|| незак. дурэць, ✂.

адусю́ль, прысл.

З розных месц, з усіх бакоў.

• А. чуліся вясёлыя галасы.

адутлава́ты, ✂.

Тое, што і азызлы.

• А. твар.

|| наз. адутлаватасць, ✂.

адухаві́ць, ✂; зак.

1. Духоўна ўзвысіць, авысакародзіць, натхніць (кніжн.).

   • А. высокімі ідэаламі.

2. Прыпісаць (прыродзе, жывёлінам) вышэйшыя духоўныя здольнасці.

|| незак. адухаўляць, ✂.

|| наз. адухаўленне, ✂.

• А. прыроды.

адухатвары́ць, ✂; зак.

Тое, што і адухавіць.

|| незак. адухатвараць, ✂.

|| наз. адухатварэнне, ✂.

адухо́ўлены, ✂ (кніжн.).

Пранікнуты ўзвышаным пачуццём.

• А. твар чалавека.

|| наз. адухоўленасць, ✂.

адушаві́ць, ✂; зак.

Надзяліць уласцівасцямі жывых істот.

|| незак. адушаўляць, ✂.

|| наз. адушаўленне, ✂.