Verbum

зборнік, ✂, м.

1. Кніга, у якой сабраны якія-н. творы, дакументы.

   • З. вершаў.
   • З. архіўных дакументаў.

2. Рэзервуар для збору якой-н. вадкасці, газу (спец.).

   • З. нафты.

зборны, ✂.

1. Які з’яўляецца месцам збору каго-н.

   • З. пункт.

2. Які складаецца з аб’яднаных у цэлае разнародных частак.

   • Зборная каманда (у спорце: з лепшых ігракоў розных каманд).

3. Састаўлены з асобных гатовых дэталей, элементаў; заснаваны на прымяненні такіх дэталей.

   • З. дом.
   • Зборныя канструкцыі.
   • Зборнае домабудаўніцтва.

4. Абагульнены, які адносіцца да многіх.

   • З. літаратурны вобраз.

5. У граматыцы — які абазначае сукупнасць прадметаў ці асоб, што ўспрымаюцца як адзінае цэлае.

   • Зборныя назоўнікі.

|| наз. зборнасць, ✂.

зборшчык, ✂, м.

1. Асоба, якая займаецца зборам чаго-н., збірае што-н.

   • З. бавоўны.
   • З. членскіх узносаў.

2. Рабочы, які займаецца зборкай чаго-н.

   • З. матораў.

|| ж. зборшчыца, ✂.

|| прым. зборшчыцкі, ✂.

зборышча, ✂, м. (разм. неадабр.).

Сход людзей, натоўп.

• Шумнае з.
• Што тут у вас за з.?

збоўтаць, ✂; зак.

Боўтаючы, перамяшаць.

• З. лякарства.

|| незак. збоўтваць, ✂.

збочыць, ✂; зак.

Сысці або з’ехаць убок, даючы каму-н. дарогу, ці звярнуць убок дарогі, мяняючы напрамак руху.

• Збоч, бо не размінешся з возам.
• З. у завулак.

|| незак. збочваць, ✂.

збрахаць, ✂; зак. (разм.).

Схлусіць.

збрахнуць, ✂; зак. і аднакр. (разм.).

Тое, што і збрахаць.

збраяносец, ✂, м.

У сярэднія вякі: малады воін, які насіў зброю рыцара.

зброд, ✂, м., зб. (пагард.).

Людзі, якія належаць да разбэшчаных, злачынных, антыграмадскіх элементаў.

• Усякі з.
• Фашысцкі з.