Verbum

намести

совер. намесці, мног. панамятаць

(метя, собрать) назмятаць

наместник

ист. намеснік, -ка муж.

наместница

намесніца, -цы жен.

наместнический

намесніцкі

наместничество

намесніцтва, -ва ср.

наметать

I несовер. (к намести) намятаць, наметаць

II совер.

1) (меча, набросать) накідаць, мног. панакідаць, панакідваць

2) (икры) накласці

3) (сделать опытным) разг. напрактыкаваць

набіць

наметать глаз — напрактыкаваць вока

наметать руку — напрактыкаваць (набіць) руку

III совер. портн. нафастрыгаваць

наабкідаць

наметаться

I несовер. страд. намятацца

см. наметать I

II совер. (приобрести сноровку) прост. напрактыкавацца, налаўчыцца

наметённый

намецены

наметить

совер.

1) (поставить метку) намеціць, несовер. панамячаць, назначыць, мног. паназначаць

2) (план, линию поведения и т.п.) намеціць, мног. панамячаць

(набросать) накідаць, мног. панакідаць, панакідваць

3) (кандидата) намеціць, мног. панамячаць, вызначыць, мног. павызначаць

4) (нацелить) разг. нацэліць, намеціць

наметиться

1) намеціцца

(установиться) вызначыцца

2) (нацелиться) разг. нацэліцца, намеціцца