Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ПрадмоваСкарачэнні

случа́йный выпадко́вы.

случа́ть несов. злуча́ць, злу́чваць, спаро́ўваць.

случа́тьсяI несов. здара́цца; (встречаться) трапля́цца, надара́цца; (приходиться) даво́дзіцца; см. случи́тьсяI.

случа́тьсяII несов., возвр., страд. злуча́цца, злу́чвацца, спаро́ўвацца; см. случи́тьсяII, случа́ть.

случённый злу́чаны, спарава́ны.

случи́вшееся ср., сущ. то́е, што зда́рылася (вы́пала, тра́пілася, нада́рылася, адбыло́ся); см. случи́тьсяI; (происшествие) здарэ́нне, -ння ср.; (событие) падзе́я, -дзе́і ж.; (приключение) прыго́да, -ды ж.; (случай) вы́падак, -дку м.;

случи́вшийся які́ (што) зда́рыўся, які́ (што) вы́паў; які́ (што) тра́піўся; які́ (што) адбы́ўся; см. случи́тьсяI.

случи́ть сов. злучы́ць, спарава́ць.

случи́тьсяI сов.

1. зда́рыцца, вы́пасці;

2. (встретиться) тра́піцца, нада́рыцца; (прийтись) даве́сціся; (оказаться) тра́піцца; (быть, иметься) быць;

случи́лся здесь друг тра́піўся тут ся́бар;

случи́лось заночева́ть в по́ле давяло́ся (вы́пала) заначава́ць у по́лі.

случи́тьсяII сов. (о животных) злучы́цца, спарава́цца.