повиля́ть сов., прям., перен. павіля́ць.
повини́ться сов. (в чём) разг. прызна́цца (у чым), прызна́ць (сваю́) віну́; (покаяться) пака́яцца.
пови́нная сущ. / прийти́ (яви́ться) с пови́нной прыйсці́ (з’яві́цца) з пакая́ннем.
пови́нность паві́ннасць, -ці ж.;
пови́нный
1. (виновный) вінава́ты;
2. (раскаявшийся) уст. пакая́нны;
◊
пови́нную го́лову меч не сечёт посл. пакая́ннай галавы́ не сціна́юць; пакая́ннай галавы́ і меч не ймець; пако́рнага і меч не сячэ́.
повинова́ться сов. паслу́хаць (каго), паслу́хацца (каго); падпара́дкавацца (каму); несов. слу́хаць (каго), слу́хацца (каго); падпарадко́ўвацца (каму);
слу́шаю и повину́юсь слу́хаю і падпарадко́ўваюся;
все тела́ повину́ются зако́ну тяготе́ния усе́ це́лы падпарадко́ўваюцца зако́ну прыцягне́ння;
повинове́ние ср. (подчинение) падпара́дкаванне, -ння ср.; (покорность) пако́рнасць, -ці ж.; (послушание) паслушэ́нства, -ва ср., паслухмя́насць, -ці ж.;
повинове́ние зако́нам падпара́дкаванне зако́нам;
держа́ть в повинове́нии трыма́ць у паслушэ́нстве (паслухмя́насці);
выходи́ть из повинове́ния выхо́дзіць з паслушэ́нства (паслухмя́насці).
повинти́тьI сов., разг. пакруці́ць.
повинти́тьII сов., карт., разг. пагуля́ць (згуля́ць) у вінт.
повиса́ть несов. павіса́ць;