канкрэме́нт
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
Н. |
канкрэме́нт |
канкрэме́нты |
Р. |
канкрэме́нта |
канкрэме́нтаў |
Д. |
канкрэме́нту |
канкрэме́нтам |
В. |
канкрэме́нт |
канкрэме́нты |
Т. |
канкрэме́нтам |
канкрэме́нтамі |
М. |
канкрэме́нце |
канкрэме́нтах |
Крыніцы:
piskunou2012.
канкрэ́тна
прыслоўе, утворана ад прыметніка
станоўч. |
выш. |
найвыш. |
канкрэ́тна |
канкрэ́тней |
- |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012.
канкрэ́тнасць
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне
|
адз. |
Н. |
канкрэ́тнасць |
Р. |
канкрэ́тнасці |
Д. |
канкрэ́тнасці |
В. |
канкрэ́тнасць |
Т. |
канкрэ́тнасцю |
М. |
канкрэ́тнасці |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.