ахо́ўнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
Н. |
ахо́ўнік |
ахо́ўнікі |
Р. |
ахо́ўніка |
ахо́ўнікаў |
Д. |
ахо́ўніку |
ахо́ўнікам |
В. |
ахо́ўніка |
ахо́ўнікаў |
Т. |
ахо́ўнікам |
ахо́ўнікамі |
М. |
ахо́ўніку |
ахо́ўніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
ахо́ўніца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
Н. |
ахо́ўніца |
ахо́ўніцы |
Р. |
ахо́ўніцы |
ахо́ўніц |
Д. |
ахо́ўніцы |
ахо́ўніцам |
В. |
ахо́ўніцу |
ахо́ўніц |
Т. |
ахо́ўніцай ахо́ўніцаю |
ахо́ўніцамі |
М. |
ахо́ўніцы |
ахо́ўніцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
ахо́ўны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
м. |
ж. |
н. |
- |
Н. |
ахо́ўны |
ахо́ўная |
ахо́ўнае |
ахо́ўныя |
Р. |
ахо́ўнага |
ахо́ўнай ахо́ўнае |
ахо́ўнага |
ахо́ўных |
Д. |
ахо́ўнаму |
ахо́ўнай |
ахо́ўнаму |
ахо́ўным |
В. |
ахо́ўны (неадуш.) ахо́ўнага (адуш.) |
ахо́ўную |
ахо́ўнае |
ахо́ўныя (неадуш.) ахо́ўных (адуш.) |
Т. |
ахо́ўным |
ахо́ўнай ахо́ўнаю |
ахо́ўным |
ахо́ўнымі |
М. |
ахо́ўным |
ахо́ўнай |
ахо́ўным |
ахо́ўных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Ахо́цічы
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы
|
мн. |
Н. |
Ахо́цічы |
Р. |
Ахо́ціч Ахо́цічаў |
Д. |
Ахо́цічам |
В. |
Ахо́цічы |
Т. |
Ахо́цічамі |
М. |
Ахо́цічах |
ахо́цце
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
Н. |
ахо́цце |
Р. |
ахо́цця |
Д. |
ахо́ццю |
В. |
ахо́цце |
Т. |
ахо́ццем |
М. |
ахо́цці |
Крыніцы:
piskunou2012.