Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

Скарачэнні
абвгдеёжзійклмнопрстуфхцчшэюя
абвгдеёжзійклмнопрстўфхцчшэюя
абвгдзносуцшыэ

уры́нуцца

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, зваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. уры́нуся уры́немся
2-я ас. уры́нешся уры́нецеся
3-я ас. уры́нецца уры́нуцца
Прошлы час
м. уры́нуўся уры́нуліся
ж. уры́нулася
н. уры́нулася
Загадны лад
2-я ас. уры́нься уры́ньцеся
Дзеепрыслоўе
прош. час уры́нуўшыся

Крыніцы: piskunou2012.

уры́нуць

‘укінуць, кінуць што-небудзь’

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. уры́ну уры́нем
2-я ас. уры́неш уры́неце
3-я ас. уры́не уры́нуць
Прошлы час
м. уры́нуў уры́нулі
ж. уры́нула
н. уры́нула
Загадны лад
2-я ас. уры́нь уры́ньце
Дзеепрыслоўе
прош. час уры́нуўшы

Крыніцы: piskunou2012.

уры́ты

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. уры́ты уры́тая уры́тае уры́тыя
Р. уры́тага уры́тай
уры́тае		 уры́тага уры́тых
Д. уры́таму уры́тай уры́таму уры́тым
В. уры́ты (неадуш.)
уры́тага (адуш.)		 уры́тую уры́тае уры́тыя (неадуш.)
уры́тых (адуш.)
Т. уры́тым уры́тай
уры́таю		 уры́тым уры́тымі
М. уры́тым уры́тай уры́тым уры́тых

Крыніцы: piskunou2012.

уры́ты

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. уры́ты уры́тая уры́тае уры́тыя
Р. уры́тага уры́тай
уры́тае		 уры́тага уры́тых
Д. уры́таму уры́тай уры́таму уры́тым
В. уры́ты (неадуш.)
уры́тага (адуш.)		 уры́тую уры́тае уры́тыя (неадуш.)
уры́тых (адуш.)
Т. уры́тым уры́тай
уры́таю		 уры́тым уры́тымі
М. уры́тым уры́тай уры́тым уры́тых

Крыніцы: piskunou2012.

уры́ўкава

прыслоўе

станоўч. выш. найвыш.
уры́ўкава - -

Крыніцы: piskunou2012.

уры́ўкавасць

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне

адз.
Н. уры́ўкавасць
Р. уры́ўкавасці
Д. уры́ўкавасці
В. уры́ўкавасць
Т. уры́ўкавасцю
М. уры́ўкавасці

Крыніцы: piskunou2012.

уры́ўкавы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. уры́ўкавы уры́ўкавая уры́ўкавае уры́ўкавыя
Р. уры́ўкавага уры́ўкавай
уры́ўкавае		 уры́ўкавага уры́ўкавых
Д. уры́ўкаваму уры́ўкавай уры́ўкаваму уры́ўкавым
В. уры́ўкавы (неадуш.)
уры́ўкавага (адуш.)		 уры́ўкавую уры́ўкавае уры́ўкавыя (неадуш.)
уры́ўкавых (адуш.)
Т. уры́ўкавым уры́ўкавай
уры́ўкаваю		 уры́ўкавым уры́ўкавымі
М. уры́ўкавым уры́ўкавай уры́ўкавым уры́ўкавых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012.

уры́ўкамі

прыслоўе

станоўч. выш. найвыш.
уры́ўкамі - -

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Уры́цкае

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз.
н.
Н. Уры́цкае
Р. Уры́цкага
Д. Уры́цкаму
В. Уры́цкае
Т. Уры́цкім
М. Уры́цкім

уры́цкі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. уры́цкі уры́цкая уры́цкае уры́цкія
Р. уры́цкага уры́цкай
уры́цкае		 уры́цкага уры́цкіх
Д. уры́цкаму уры́цкай уры́цкаму уры́цкім
В. уры́цкі (неадуш.)
уры́цкага (адуш.)		 уры́цкую уры́цкае уры́цкія (неадуш.)
уры́цкіх (адуш.)
Т. уры́цкім уры́цкай
уры́цкаю		 уры́цкім уры́цкімі
М. уры́цкім уры́цкай уры́цкім уры́цкіх

Крыніцы: piskunou2012.