Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

Скарачэнні

тузе́мны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. тузе́мны тузе́мная тузе́мнае тузе́мныя
Р. тузе́мнага тузе́мнай
тузе́мнае
тузе́мнага тузе́мных
Д. тузе́мнаму тузе́мнай тузе́мнаму тузе́мным
В. тузе́мны (неадуш.)
тузе́мнага (адуш.)
тузе́мную тузе́мнае тузе́мныя (неадуш.)
тузе́мных (адуш.)
Т. тузе́мным тузе́мнай
тузе́мнаю
тузе́мным тузе́мнымі
М. тузе́мным тузе́мнай тузе́мным тузе́мных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

тузе́ць

выклічнік

Крыніцы: piskunou2012.

ту́зін

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ту́зін ту́зіны
Р. ту́зіна ту́зінаў
Д. ту́зіну ту́зінам
В. ту́зін ту́зіны
Т. ту́зінам ту́зінамі
М. ту́зіне ту́зінах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Ту́зла

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Ту́зла
Р. Ту́злы
Д. Ту́зле
В. Ту́злу
Т. Ту́злай
Ту́злаю
М. Ту́зле

тузлу́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. тузлу́к
Р. тузлуку́
Д. тузлуку́
В. тузлу́к
Т. тузлуко́м
М. тузлуку́

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

тузлукава́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. тузлукава́нне
Р. тузлукава́ння
Д. тузлукава́нню
В. тузлукава́нне
Т. тузлукава́ннем
М. тузлукава́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

тузлу́чны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. тузлу́чны тузлу́чная тузлу́чнае тузлу́чныя
Р. тузлу́чнага тузлу́чнай
тузлу́чнае
тузлу́чнага тузлу́чных
Д. тузлу́чнаму тузлу́чнай тузлу́чнаму тузлу́чным
В. тузлу́чны (неадуш.)
тузлу́чнага (адуш.)
тузлу́чную тузлу́чнае тузлу́чныя (неадуш.)
тузлу́чных (адуш.)
Т. тузлу́чным тузлу́чнай
тузлу́чнаю
тузлу́чным тузлу́чнымі
М. тузлу́чным тузлу́чнай тузлу́чным тузлу́чных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

тузну́ць

‘аднакратны дзеяслоў да тузаць - торгаць, цягаць рыўкамі, рэзкімі рухамі (тузнуць каго-небудзь, што-небудзь)’

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. тузну́ тузнё́м
2-я ас. тузне́ш тузняце́
3-я ас. тузне́ тузну́ць
Прошлы час
м. тузну́ў тузну́лі
ж. тузну́ла
н. тузну́ла
Загадны лад
2-я ас. тузні́ тузні́це
Дзеепрыслоўе
прош. час тузну́ўшы

Крыніцы: piskunou2012.

тузо́вы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. тузо́вы тузо́вая тузо́вае тузо́выя
Р. тузо́вага тузо́вай
тузо́вае
тузо́вага тузо́вых
Д. тузо́ваму тузо́вай тузо́ваму тузо́вым
В. тузо́вы (неадуш.)
тузо́вага (адуш.)
тузо́вую тузо́вае тузо́выя (неадуш.)
тузо́вых (адуш.)
Т. тузо́вым тузо́вай
тузо́ваю
тузо́вым тузо́вымі
М. тузо́вым тузо́вай тузо́вым тузо́вых

Крыніцы: piskunou2012.

ту́зь

выклічнік

Крыніцы: piskunou2012.