Verbum

анлайнавы слоўнік

дуапо́лія

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

Крыніцы: piskunou2012.

дуапсо́нія

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

Крыніцы: piskunou2012.

дуатло́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Крыніцы: piskunou2012.

ду́б

‘драўніна’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

ду́б

‘дрэва’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

ду́ба

прыслоўе

станоўч.	выш.	найвыш.
ду́ба	-	-

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012.

Ду́бава

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

дубава́тасць

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

дубава́ты

прыметнік, якасны

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	дубава́ты	дубава́тая	дубава́тае	дубава́тыя
Р.	дубава́тага	дубава́тай дубава́тае	дубава́тага	дубава́тых
Д.	дубава́таму	дубава́тай	дубава́таму	дубава́тым
В.	дубава́ты (неадуш.) дубава́тага (адуш.)	дубава́тую	дубава́тае	дубава́тыя (неадуш.) дубава́тых (адуш.)
Т.	дубава́тым	дубава́тай дубава́таю	дубава́тым	дубава́тымі
М.	дубава́тым	дубава́тай	дубава́тым	дубава́тых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Дубава́я

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне