Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

Дзямі́дава

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

дзямі́давіцкі

прыметнік, адносны

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	дзямі́давіцкі	дзямі́давіцкая	дзямі́давіцкае	дзямі́давіцкія
Р.	дзямі́давіцкага	дзямі́давіцкай дзямі́давіцкае	дзямі́давіцкага	дзямі́давіцкіх
Д.	дзямі́давіцкаму	дзямі́давіцкай	дзямі́давіцкаму	дзямі́давіцкім
В.	дзямі́давіцкі (неадуш.) дзямі́давіцкага (адуш.)	дзямі́давіцкую	дзямі́давіцкае	дзямі́давіцкія (неадуш.) дзямі́давіцкіх (адуш.)
Т.	дзямі́давіцкім	дзямі́давіцкай дзямі́давіцкаю	дзямі́давіцкім	дзямі́давіцкімі
М.	дзямі́давіцкім	дзямі́давіцкай	дзямі́давіцкім	дзямі́давіцкіх

Крыніцы: piskunou2012.

Дзямі́давічы

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

Дзямі́даў

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Дзямі́даўка

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

Дзямі́даўшчына

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

	адз.
Н.	Дзямі́даўшчына
Р.	Дзямі́даўшчыны
Д.	Дзямі́даўшчыне
В.	Дзямі́даўшчыну
Т.	Дзямі́даўшчынай Дзямі́даўшчынаю
М.	Дзямі́даўшчыне

Дзямі́дзенкі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

Дзямі́дкі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

Дзям’я́н

назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

дзямя́навецкі

прыметнік, адносны

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	дзямя́навецкі	дзямя́навецкая	дзямя́навецкае	дзямя́навецкія
Р.	дзямя́навецкага	дзямя́навецкай дзямя́навецкае	дзямя́навецкага	дзямя́навецкіх
Д.	дзямя́навецкаму	дзямя́навецкай	дзямя́навецкаму	дзямя́навецкім
В.	дзямя́навецкі (неадуш.) дзямя́навецкага (адуш.)	дзямя́навецкую	дзямя́навецкае	дзямя́навецкія (неадуш.) дзямя́навецкіх (адуш.)
Т.	дзямя́навецкім	дзямя́навецкай дзямя́навецкаю	дзямя́навецкім	дзямя́навецкімі
М.	дзямя́навецкім	дзямя́навецкай	дзямя́навецкім	дзямя́навецкіх

Крыніцы: piskunou2012.

Verbum