Verbum

этнані́міка, ‑і, ДМ ‑міцы, ж.

Раздзел анамастыкі, які вывучае паходжанне і функцыяніраванне этнонімаў (назваў нацый, народаў, народнасцей, плямён і пад.).

[Ад грэч. éthnos — племя, народ і ónyma — імя, назва.]

этнані́мія, ‑і, ж.

Сукупнасць назваў народаў, народнасцей і іншых этнічных супольнасцей.

э́тнас, ‑у, м.

Гістарычна ўзнікшы від устойлівай сацыяльнай групоўкі людзей, прадстаўленай племем, народнасцю, нацыяй.

[Ад грэч. éthnos — племя, народ.]

этнацэнтры́зм, ‑у, м.

Схільнасць чалавека ацэньваць усе жыццёвыя з’явы праз прызму каштоўнасці сваёй этнічнай групы, якая лічыцца эталонам.

этні́чны, ‑ая, ‑ае.

Які звязаны з якім‑н. народам, народнасцю, племем, племянной групай. Этнічная група. □ Не заўсёды можа служыць крытэрыем [вызначэння прыналежнасці лексікаграфічных помнікаў] і этнічная ці нацыянальная прыналежнасць укладальніка слоўніка. Суднік.

этно́граф, ‑а; м.

Спецыяліст у галіне этнаграфіі.

этно́лаг, ‑а, м.

Спецыяліст у галіне этналогіі.

этно́нім, ‑а, м.

Назва нацыі, народа, народнасці, племя і іншых этнічных супольнасцей.

[Ад грэч. éthnos — племя, народ і ónyma — імя, назва.]

этру́ск,

гл. этрускі.

этру́ска,

гл. этрускі.