бяздзе́тнасць, ‑і, ж.
1. Бясплоднасць, няздольнасць мець дзяцей.
2. Адсутнасць сваіх дзяцей.
бяздзе́тны, ‑ая, ‑ае.
1. Які не можа мець дзяцей, бясплодны. У Эмы няма цяпер пакойчыка з асобным ходам, яна жыла ў нейкіх пенсіянераў, пры якіх быў яшчэ жанаты сын з бяздзетнаю жонкай. М. Стральцоў.
2. Які не мае сваіх дзяцей. Смяюха — гэта жанчына гадоў пад шэсцьдзесят, бяздзетная і замужам ніколі не была. Кулакоўскі.
бяздзе́туха, ‑і, ДМ ‑тусе, ж.
Разм. Бяздзетная жанчына. Сама Антоля бяздзетуха і старая ўжо, не можа адна даць рады сваёй гаспадарцы. Якімовіч.
бяздо́глядны, ‑ая, ‑ае.
Які расце, жыве без догляду. [Алесь] хацеў бы цяпер быць табе [настаўніцы] удзячным за падарунак яго амаль бяздогляднаму малалецтву. Брыль.
бяздо́казнасць, ‑і, ж.
Уласцівасць бяздоказнага; адсутнасць доказаў; недаказанасць. Бяздоказнасць абвінавачання.
бяздо́казны, ‑ая, ‑ае.
Не падмацаваны доказамі; недаказаны, галаслоўны. Не разумеў я аднаго, чым кіраваўся і што думаў Мятлюг, выступаючы з такой бяздоказнай крытыкай нарыса. Сабаленка.
бяздо́лле, ‑я, н.
Разм. Адсутнасць шчаслівай долі; нядоля. Плакала маладзіца над сваім бяздоллем, і квас, які піла, быў з горкімі слязамі. Хадкевіч.
бяздо́льнасць, ‑і, ж.
Уласцівасць бяздольнага; бяздолле.
бяздо́льнік, ‑а, м.
Разм. Той, у каго няма шчаслівай долі; нешчаслівы чалавек.
бяздо́льніца, ‑ы, ж.
Разм. Жан. да бяздольнік.