ашчаці́ньвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да ашчацініцца.
2. Зал. да ашчаціньваць.
ашчаці́ньваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да ашчацініць.
ашчэ́пак, ‑пка, м.
Разм. Кавалак чаго‑н., які адкалоўся, адшчапіўся ад большага кавалка. У адной руцэ [першабытныя людзі] трымаюць вялікі кавалак мяса, а ў другой — тонкі і востры ашчэпак крэменю. В. Вольскі. // Кавалачак чаго‑н. разбітага. Ашчэпкі пасуды — работа выдатных калхідскіх ганчароў і керамікаў; манеты Аляксандра Македонскага, Нерона, Мітрыдата — па гэтым можна чытаць гісторыю Калхіды. Самуйлёнак.
ашчэ́раны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад ашчэрыць.
ашчэ́рванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. ашчэрваць — ашчэрыць.
ашчэ́рвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да ашчэрыцца.
2. Зал. да ашчэрваць.
ашчэ́рваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да ашчэрыць.
ашчэ́рыцца, ‑руся, ‑рышся, ‑рыцца; зак.
1. Пагрозна, злосна выскаліць зубы (пра жывёл). Драпежнік люта ашчэрыўся, хацеў ухапіць зубамі вясло, але не паспеў. Краўчанка.
2. Са злосцю накінуцца, напусціцца на каго‑н. — Да партызан хадзіў? — ашчэрыўся фашыст і раптам загадаў: — Здымай валёнкі! Стаховіч.
ашчэ́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; зак., што.
1. Пагрозна, злосна выскаліць зубы (пра жывёл).
2. Паказаць, выскаліць зубы (пра чалавека). — Аднак ты дужая, — ашчэрыў.. [гестапавец] жоўтыя зубы. — Мае ўдары вытрымлівае не кожны. Дудо.
ашы́ек, ашыйка, м.
Частка мясной тушы, якая прылягае да шыі.