Verbum

атру́чаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад атруціць.

атру́чванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле дзеясл. атручваць — атруціць (у 1–3 знач.).

атру́чвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Незак. да атруціцца.

2. Зал. да атручваць.

атру́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да атруціць.

атручэ́нне, ‑я, н.

Дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. атруціцца.

атрыбу́т, ‑а, М ‑буце, м.

1. Неабходная, істотная, неад’емная ўласцівасць прадмета або з’явы, у адрозненне ад выпадковых, мінучых. Рух ёсць атрыбут матэрыі.

2. Пастаянная прыналежнасць, характэрная прыкмета. У кутку над тумбачкай прыцягвалі ўвагу размешчаныя ў строгім парадку сцяг, барабан і горн — слаўныя піянерскія атрыбуты. Краўчанка.

3. Тое, што і азначэнне (у 2 знач.).

[Ад лац. attributum.]

атрыбуты́ўнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць атрыбутыўнага.

атрыбуты́ўны, ‑ая, ‑ае.

Азначальны. Атрыбутыўная сувязь. Атрыбутыўныя адносіны.

атрыбу́цыя, ‑і, ж.

Спец. Вызначэнне аўтара мастацкага твора, часу і месца яго стварэння.

[Фр. attribution.]

атрыма́льнік, ‑а, м.

Той, хто атрымлівае што‑н. Атрымальнік пісьма.