астэро́іды, ‑аў; адз. астэроід, ‑а, М ‑дзе, м.
Малыя планеты, якія абарачаюцца вакол Сонца, галоўным чынам паміж арбітамі Марса і Юпітэра.
[Ад грэч. asteon — зорка і eidos — выгляд.]
асуджа́льны, ‑ая, ‑ае.
Які асуджае. Асуджальны позірк.
асу́джанасць, ‑і, ж.
Стан асуджанага. Асуджанасць лёсу.
асу́джаны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад асудзіць.
2. у знач. прым. Такі, якому суджана гібель.
3. у знач. наз. асу́джаны, ‑ага, м.; асу́джаная, ‑ай, ж. Той (тая), хто прызнаны вінаватым і нясе кару згодна з судовым прыгаворам.
асуджа́цца, ‑аецца; незак.
Зал. да асуджаць.
асуджа́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да асудзіць.
асу́джвацца, ‑аецца; незак.
Зал. да асуджваць.
асу́джваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да асудзіць.
асуджэ́нне, ‑я, н.
Дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. асудзіць.
асудзі́ць, асуджу, асудзіш, асудзіць; зак., каго-што.
1. Прызнаўшы вінаватым, вынесці абвінаваўчы прыгавор.
2. Прызнаць заганным, ганебным што‑н.; выказаць неадабрэнне каму‑, чаму‑н. Адна толькі Волька, ідучы паўз хату Лявона, рэдка калі прамінала, каб не асудзіць уголас старых. Васілевіч. Старэйшыя жанчыны сурова асудзілі [Таццяну] за тое, што яна кінула дзіця. Шамякін.
3. перан.; на што або з інф. Аддаць, пакінуць (на волю лёсу, на голад і пад.). Фашысцкія акупанты імкнуліся зрабіць партызанскія раёны зонай пустэчы, вынішчыць пасевы і тым самым асудзіць насельніцтва і народных мсціўцаў на голад. «Звязда».