Verbum

двухмо́ўнасць, ‑і, ж.

Тое, што і двухмоўе (у 1 знач.).

двухмо́ўны, ‑ая, ‑ае.

1. Які карыстаецца дзвюма мовамі. Міністр Тугут хоча абаперціся ў Заходняй Беларусі на кулака, дае пазыкі, адкрывае двухмоўныя школы, прыдобрываецца. Пестрак.

2. Складзены на дзвюх мовах. Двухмоўны слоўнік.

двухно́гі, ‑ая, ‑ае.

З дзвюма нагамі (часцей у якасці эпітэта для абазначэння чалавека). А час быў небяспечны: у былой франтавой паласе, дзе ішлі баі, развялося мноства ваўкоў, і здараліся выпадкі, калі яны нападалі на людзей; акрамя таго, блукалі яшчэ па лесе і двухногія ваўкі — паліцэйскія і розныя здраднікі. Шамякін.

двухпавярхо́вы, ‑ая, ‑ае.

З двума паверхамі, у два паверхі. Двухпавярховы дом. □ Не даязджаючы да рэчкі, усе пазлазілі з фурманкі, каб запыніцца на мастку, палюбавацца двухпавярховым млыном і струменем вады, якая падала ўніз з запруды на вышыні некалькіх сажняў. Колас.

двухпакаёвы, ‑ая, ‑ае.

З двух пакояў. Двухпакаёвая кватэра.

двухпала́тны, ‑ая, ‑ае.

Які складаецца з дзвюх заканадаўчых палат. Двухпалатны парламент.

двухпа́лубны, ‑ая, ‑ае.

З дзвюма палубамі. Двухпалубны параход.

двухпа́льцы, ‑ая, ‑ае.

Толькі з двума пальцамі (па руцэ, назе, лапе). Двухпальцая рука.

двухпо́лле, ‑я, н.

Спосаб апрацоўкі зямлі, пры якім штогод палавіна ворнай зямлі знаходзіцца пад папарам. Перайсці з двухполля на шматполле.

двухпо́лы, ‑ая, ‑ае.

1. Які аб’ядноўвае ў сабе адзнакі мужчынскага і жаночага полу (пра жывёльны арганізм). Цікавы акунь тым, што ён — двухполы. Кожная рыбіна можа быць і самцом і самкай. «Маладосць».

2. Які мае тычынкі і песцікі ў адной кветцы. Двухполыя кветкі.