Verbum

дво́рня, ‑і, ж., зб.

У часы прыгону — прыслуга пры панскім двары, доме; дваровыя людзі. Прывяла гусляра з яго ніўных сяліб Дворня князева ў хорам багаты. Купала.

дво́рык, ‑а, м.

Памянш. да двор ​¹ (у 1 знач.).

дву... і двух...

Першая састаўная частка складаных слоў; абазначае: а) які мае дзве адзінкі таго, што паказана ў другой частцы, напрыклад: двухбаковы, двукоссе; б) які складаецца з дзвюх адзінак або мерай у дзве якія‑н. адзінкі, напрыклад: двухактовы, двухгадзінны, двухлітровы.

двуду́шнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць двудушнага; няшчырасць, крывадушнасць. Выкрыць двудушнасць. Асудзіць двудушнасць.

двуду́шнічаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Быць двудушным; крывадушнічаць.

двуду́шны, ‑ая, ‑ае.

Няшчыры, крывадушны. Двудушны чалавек.

двуко́ссе, ‑я, н.

Знакі (« » або „ “) для выдзялення простай мовы, цытат, загалоўкаў, а таксама слоў, якія ўжываюцца ў іранічным або ва ўмоўным сэнсе. Адкрыць двукоссе. Закрыць двукоссе. Узяць слова ў двукоссе.

двукро́п’е, ‑я, н.

Знак прыпынку ў выглядзе дзвюх кропак, размешчаных адна над другой (:). Паставіць двукроп’е.

двуру́шнік, ‑а, м.

Няшчыры чалавек, які знешне выражае адданасць каму‑н., а ўпотай дзейнічае супраць яго. Двурушнік, ён быў не тым, кім сябе выстаўляў. Грамовіч.

двуру́шніцкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да двурушніка, двурушніцтва, уласцівы ім. Двурушніцкі ўчынак. Двурушніцкая палітыка.