апахмялі́цца, ‑хмялюся, ‑хмелішся, ‑хмеліцца; зак.
Разм. Тое, што і пахмяліцца. [Бацька] усё ж не ўтрываў, прахрыпеў да старой, ці не знайшла б чаго апахмяліцца. Мележ.
апахмяля́цца, ‑яюся, ‑яешся, ‑яецца.
Незак. да апахмяліцца.
апа́шкі, прысл.
Разм. Тое, што і наапашкі. Станіслаў зняў свой пінжак і накінуў .. [Галі] апашкі на плечы. Сабаленка.
апашле́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. апашляць — апошліць і стан паводле знач. дзеясл. апашляцца — апошліцца.
апашля́цца, ‑яецца; незак.
1. Незак. да апошліцца.
2. Зал. да апашляць.
апашля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.
Незак. да апошліць.
апаэтызава́ны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад апаэтызаваць.
апаэтызава́ць, ‑зую, ‑зуеш, ‑зуе; зак., каго-што.
Паказаць, падаць каго‑, што‑н. у паэтычным, ідэалізаваным выглядзе. [Максіму] хацелася неяк узняць, апаэтызаваць Машу. Шамякін. Трэба быць сапраўды паэтам, каб у эпічным творы так апаэтызаваць вобраз зямлі. «Полымя».
апаяса́ны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад апаясаць.
апаяса́цца, апаяшуся, апаяшашся, апаяшацца; зак.
1. Надзець на сябе пояс; падперазацца.
2. перан. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Абкружыцца чым‑н. Апаясаўся ён [Ленінград] марскою сінявой. Зарыцкі.