апанятава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак., што.
У прысутнасці панятых вызначыць памеры і ступень якой‑н. шкоды, скласці акт. [Ляснік Якаў:] — Гэтакую сасонку зваліць. Каб заўтра квіток купіў у канторы, а то прыйду апанятую! Лобан. — Апанятаваць тое ворыва трэба, — прапанаваў Якім. Дуброўскі.
апанято́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да апанятаваць.
апаплексі́чны, ‑ая, ‑ае.
Які мае дачыненне да апаплексіі; звязаны з апаплексіяй.
•••
Апаплексічны ўдар гл. ўдар.
апапле́ксія, ‑і, ж.
Кровазліццё ў мозг або закупорка мазгавых сасудаў, якія выклікаюць параліч; інсульт.
[Грэч. apopleksia.]
апаражне́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. апаражніць.
апаражні́цца, ‑ражнюся, ‑рожнішся, ‑рожніцца; зак.
1. Стаць пустым, парожнім. Апаражніліся першыя бутэлькі і першыя, талеркі. Крапіва.
2. Разм. Схадзіць па сваёй патрэбе.
апаражні́ць, ‑ражню, ‑рожніш, ‑рожніць; зак., што.
Зрабіць пустым, парожнім. [Юзя:] — Апаражні конаўку ды схадзі, калі хочаш, за грэблю па суніцы. Бажко. // Вызваліць, зрабіць свабодным. Пніцкі.. апаражніў месца за сталом. Чорны. // З’есці, выпіць усё да дна. Каб не пакрыўдзіць кухараў... [Віця] узяўся за лыжку і непрыкметна для самога сябе апаражніў усю міску. Корзун.
апаражня́цца, ‑яюся, ‑яешся, ‑яецца; незак.
1. Незак. да апаражніцца.
2. Зал. да апаражняць.
апаражня́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.
Незак. да апаражніць.
апа́раны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад апарыць.
2. у знач. прым. Які мае сляды пашкоджання парай або кіпнем. Апараныя рукі.
•••
(Выскачыць) як апараны — раптоўна, хутка (выскачыць).