курко́вы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да курка. Курковая спружына. // З курком. Курковая стрэльба.
курко́ўка, ‑і, ДМ ‑коўцы; Р мн. ‑ковак; ж.
Разм. Курковая паляўнічая стрэльба. Я пакруціў у руках адну, потым другую стрэльбу. Нічога не скажаш. Двухстволкі. Праўда, куркоўкі. Ермаловіч.
курку́ль, ‑я, м.
1. Селянін-кулак на Украіне.
2. Пагард. Пра хцівага, скупога чалавека. І пасеялі б не пазней, калі б гэты куркуль Пятроў не валаводзіў доўга з насеннем... Сіўцоў.
курку́ма, ‑ы, ж.
Травяністая расліна сямейства імбірных, з карэння якой здабываюць жоўтую фарбу і прыправу для ежы.
[Араб. korkom — жоўты імбір.]
курку́мавы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да куркумы. Куркумавы корань.
курлы́канне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. курлыкаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Ланцужкі жураўлёў віднеліся ў небе, і адтуль чулася сумнае курлыканне. Чарнышэвіч.
курлы́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Ствараць гукі, падобныя на «курлы» (пра жураўлёў). Не спяшаючыся цякла Біць, а ў высокім сінім небе журботна курлыкалі журавы. Навуменка. // Пераймаць крык жураўля.
курлы́кнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.
Аднакр. да курлыкаць.
ку́рна,
1. Прысл. да курны.
2. безас. у знач. вык. Пра наяўнасць дыму, копаці дзе‑н., на чым‑н. На сцены [Богут] Глянуў — курна, чорна. Колас.
ку́рніца, ‑ы, ж.
Уст. Курная хата. У сярэдзіне хата нагадвала даўнейшую курніцу. Зарэцкі.