Verbum

кула́н, ‑а, м.

Дзікі азіяцкі асёл. Ці многія ведаюць, што тыя ж сухія туркменскія сталы Бадхыза з рэдкімі зараснікамі тамарыску з’яўляюцца ў нас адзіным месцам, дзе можна ўбачыць на волі табуны куланаў — дзікіх аслоў? В. Вольскі.

[Цюрк.]

кула́цкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да кулака ​², належыць яму. Кулацкая гаспадарка. Кулацкі двор. // Які складаецца з кулакоў. Кулацкая хеўра. // Уласцівы кулаку. Кулацкая псіхалогія.

кула́цтва, ‑а, н., зб.

Кулакі (гл. кулак ​²). Ліквідацыя кулацтва як класа.

кула́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Разм. Жан. да кулак ​².

кула́чкі,

У выразе: ісці на кулачкі — біцца кулакамі, ўдзельнічаць у кулачным баі.

кулачко́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да кулачка ​¹ (у 2 знач.). Кулачковы вал.

кула́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да кунака ​¹ (у 1 знач.), ажыццяўляецца кулакамі. Кулачны бой.

•••

Кулачнае права гл. права.

кулачо́к ​¹, ‑чка, м.

1. Памянш.-ласк. да кулак ​¹ (у 1 знач.).

2. Тое, што і кулак ​¹ (у 3 знач.).

кулачо́к ​², ‑чка, м.

Незаможны, дробны кулак.

кулаччо́, ‑а, н., зб.

Пагард. Кулакі (гл. кулак ​²). Ціха, агідна шапталася заядлае кулаччо вясковае. Нікановіч.

куле́ць, выкл. у знач. вык.

Разм. Ужываецца ў значэнні дзеясловаў кульнуцца, кульнуць. Крывёю заліўся Жаўнер ля дзвярэй. Кулець за парог і другі, нібы сноп. Вялюгін.