Verbum

бясця́главы, ‑ая, ‑ае.

Гіст. Свабодны ад цягла. Бясцяглавы мужык.

бясча́ссе, ‑я, н.

Уст. Пара непаладак, час грамадскага і культурнага застою.

бясчу́ласць, ‑і, ж.

Стан бясчулага.

бясчу́лы, ‑ая, ‑ае.

1. Які не мае здольнасці адчуваць; пазбаўлены гэтай здольнасці ў выніку чаго‑н. Бясчулае цела. □ У вачах маіх стаяў гэты раптоўна выбухнуўшы малюнак, у сэрцы — Вольчыны слёзы над бясчулаю мацераю. Нікановіч.

2. Які не праяўляе чуласці, спагадлівасці ў адносінах да каго‑н.; раўнадушны. Бясчулы чалавек. □ Расступаюцца натоўпы перад сівымі надутымі, бясчулымі генераламі. Гартны.

бясчы́нства, ‑а, н.

Грубае парушэнне парадку, агульнапрынятых нормаў; вельмі благі, непрыстойны ўчынак. [Скуратовіч:] — Вы думаеце, гэта адно каля нас робіцца такое бясчынства? Вы не чулі, што ў горадзе парабілася? .. Прадразвёрснага камісара ў гэтую самую ноч забілі. Чорны.

бясшво́вы, ‑ая, ‑ае.

Зроблены без швоў. Бясшвовая труба.

бясшко́днасць, ‑і, ж.

Уласцівасць бясшкоднага.

бясшко́дны, ‑ая, ‑ае.

Які не робіць шкоды. Бясшкодны сродак.

бясшлю́бнасць, ‑і, ж.

Халастое або незамужняе жыццё.

бясшлю́бны, ‑ая, ‑ае.

Без шлюбу або па-за шлюбам (жыццё, быт, існаванне і пад.).