Verbum

унанімі́зм, ‑у, м.

Дробнабуржуазная дэкадэнцкая плынь у французскай літаратуры пачатку 20 стагоддзя.

[Фр. unanimisme — аднадушша ад лац. unus — адзін і amina — душа.]

унанімі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Паслядоўнік унанімізму.

унараві́ць, ‑раўлю, ‑ровіш, ‑ровіць; зак.

Дагадзіць, зрабіўшы што‑н. так, як хочацца каму‑н. — Каму там горача стала? — пачуўся дрыготкі голас хворага. — Усім не ўнаравіць, — зачыніў вокны юнак. Гурскі. — Сынку, забралі крывапіўцы нашага бацьку! — крыкнула [маці]. — Не ўнаравіў нешта пану. С. Александровіч.

унармава́насць, ‑і, ж.

Уласцівасць і стан унармаванага. Унармаванасць правапісу.

унармава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. унармаваць.

унармава́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад унармаваць.

2. у знач. прым. Вызначаны ў якасці нормы.

унармава́ць, ‑мую, ‑муеш, ‑муе; зак., што.

Прывесці да нормы. Унармаваць напісанне ўласных імён.

унармо́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да унармаваць.

унасі́ць, унашу, уносіш, уносіць; зак., каго-што.

Унесці ўнутр чаго‑н. усё, многае ў некалькі прыёмаў. Унасіць усе дровы ў павець.

унасле́даванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. унаследаваць.