флюі́ды, ‑аў;
1. Газападобныя або вадкія рэчывы, якія вылучаюцца з магматычнага ачага.
2. Гіпатэтычная вадкасць, якой да 18 ст. тлумачылі з’явы цеплыні, магнетызму, электрычнасці.
3. Паводле ўяўленняў спірытаў — нейкія «псіхічныя токі», якія нібыта вылучаюцца чалавечым целам або якім‑н. іншым целам, прадметам.
[Лац. fluidus — пякучы.]
флюктуа́цыя, ‑і,
1. Самаадвольнае, выпадковае адхіленне якой‑н. велічыні (фізічнай, біялагічнай, сацыяльна-эканамічнай і пад.) ад яе сярэдняга значэння.
2. Пераліванне вадкасці, якая сабралася ў якой‑н. поласці і адчуваецца пры абмацванні.
3. Змяненне ўласцівасцей і прыкмет арганізма, якое не перадаецца нашчадкам; мадыфікацыя.
[Ад лац. fluctuatio — ваганне.]
флюктуі́раваць, ‑руе;
1. Дапускаць самаадвольныя выпадковыя адхіленні ад сярэдняга значэння якой‑н. велічыні.
2. Пералівацца (пра вадкасць, што сабралася ў якой‑н. поласці).
флюс 1, ‑у,
[Ням. Fluß.]
флюс 2, ‑у,
1. Рэчыва, якое дабаўляецца да руды пры плаўцы для аддзялення шлаку і шкодных прымесей ад металу.
2. Рэчыва, якое скарыстоўваецца пры луджэнні, зварцы для ачысткі паверхні металу ад вокіслаў.
3. Рэчыва, якім запаўняюць поры гліняных і фарфоравых вырабаў пры абпальванні для надання ім моцнасці.
[Ням. Fluß.]
флюсава́нне, ‑я.
флюсава́ны, ‑ая, ‑ае.
флюсава́цца, ‑суецца;
флюсава́ць, ‑сую, ‑суеш, ‑суе;
1.
2. Ачышчаць паверхню металу флюсам 2 (у 2 знач.).
3. Дабаўляць у гліняную масу флюс 2 (у 3 знач.).
флю́савы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да флюсу 2.
флю́сны 1, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да флюсу 1.
флю́сны 2, ‑ая, ‑ае.