Verbum

языко́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да языка (у 1 знач.). Языковая мышца. Языковыя сасочкі. // Прыгатаваны з языка, языкоў. Языковая кілбаса.

язы́часкі, ‑ая, ‑ае.

Уст. Язычніцкі.

язы́частва, ‑а, н.

Уст. Язычніцтва.

язычко́вы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да язычка, мае форму язычка (у 1 знач.). Язычковыя кветкі.

2. Які мае адносіны да язычка, з язычкамі (у 5 знач.). Усе віды гармонікаў адносяцца да язычковых інструментаў.

3. У лінгвістыцы — які вымаўляецца з удзелам мяккага паднябення і язычка (у 3 знач.); увулярны. Язычковыя зычныя гукі.

4. у знач. наз. язычко́выя, ‑ых. Клас паразітычных беспазваночных жывёл тыпу членістаногіх.

язы́члівы, ‑ая, ‑ае.

Абл. Языкаты (у 1 знач.). Язычлівыя перасудніцы-мяшчанкі паспелі набрахаць усяго-ўсякага цэлыя каробкі. Гартны.

язы́чнік, ‑а, м.

Паслядоўнік язычніцтва; ідалапаклоннік.

язы́чніца, ‑ы, ж.

Жан. да язычнік.

язы́чніцкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да язычніцтва, язычнікаў, належыць ім. Язычніцкая рэлігія. Язычніцкае свята. Язычніцкае капішча. □ Найбольш старажытныя купальскія песні, відаць, тыя, што ў паэтычных вобразах данеслі да нас водгукі язычніцкіх вераванняў. Саламевіч.

язы́чніцтва, ‑а, н.

Агульная назва старадаўніх форм рэлігіі, якія, у адрозненне ад пазнейшых рэлігій (хрысціянства, будызму, ісламу і інш.), характарызаваліся мнагабожжам; ідалапаклонства.

язы́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да языка (у 1 знач.). Язычныя нервы. Язычная мышца. Язычная века.

2. У лінгвістыцы — утвораны пры ўдзеле языка (у 2 знач.). Язычныя гукі.