Verbum

чараўніца, ✂, ж.

1. Паводле казак і павер’яў — жанчына, якая здольна чараваць, вядзьмарыць.

2. Знахарка, лекар-самавучка.

3. перан. Вельмі прыгожая жанчына.

|| прым. чараўніцкі, ✂.

чараўніцтва, ✂, н.

1. Сіла, дзеянні чараўніка; вядзьмарства, чары (уст.).

2. Дзеянні знахара шляхам замоў; знахарства.

|| прым. чараўніцкі, ✂ і чараўнічы, ✂.

чараўнічы, ✂.

1. гл. чараўніцтва.

2. перан. Які выклікае захапленне, зачароўвае; чароўны.

   • Чараўнічыя мясціны палачанскіх азёраў.

чарахнуць, ✂; зак. (разм.).

1. Моцна стукнуць па чым-н.

   • Ч. пугаўём па патыліцы.

2. Стрэліць кароткай чаргой з аўтаматычнай зброі.

   • Ч. з аўтамата.

3. Разануць чым-н. вострым.

   • Ч. нажом па пальцах.

чараціна, ✂, ж.

Адна сцябліна чароту.

чарацянка, ✂, ж.

Пеўчая птушка атрада вераб’іных, якая жыве ў чароце і ўзбярэжных кустах.

• Трашчаць няспынна чарацянкі.

чарва, ✂, ж., зб. (спец.).

Лічынкі пчол.

чарвівець, ✂; незак.

Станавіцца чарвівым.

• Грыбы чарвівеюць.

|| зак. зачарвівець, ✂, счарвівець, ✂ і ачарвівець, ✂.

чарвівы, ✂.

Паточаны чарвямі, з чарвямі ўнутры.

• Ч. яблык.
• Ч. грыб.

|| наз. чарвівасць, ✂.

чарвіць, ✂; незак. (спец.).

Адкладваць яйцы, пладзіць чарву (пра пчол).