Verbum

цэнтральны, ✂.

1. Які з’яўляецца цэнтрам (у 1 знач.).

2. Які знаходзіцца, размешчаны ў сярэдзіне, у цэнтры.

   • Цэнтральная вуліца.

3. Галоўны, кіруючы.

   • Цэнтральная ўлада.

4. Асноўны, найбольш істотны.

   • Цэнтральная тэма.

5. Які прыводзіць у дзеянне, абслугоўвае ўсю сістэму.

   • Цэнтральнае ацяпленне.

○

• Цэнтральны вугал — вугал, утвораны двума радыусамі якой-н. акружнасці.

• Стрэльба цэнтральнага бою — стрэльба, якая зараджаецца з задняй (казённай) часткі ствала.

• Цэнтральная нервовая сістэма — асноўная частка нервовай сістэмы ў пазваночных і чалавека, якая складаецца з галаўнога і спіннога мозгу.

|| наз. цэнтральнасць, ✂.

цэнтрыфуга, ✂, ж.

1. Апарат для механічнага раздзелу сумесі на састаўныя часткі пад дзеяннем цэнтрабежных сіл.

2. Устаноўка для выпрабавання прыбораў і для трэніроўкі лётчыкаў і касманаўтаў.

|| прым. цэнтрыфугальны, ✂ і цэнтрыфужны, ✂.

цэнтрыфугаваць, ✂; зак. і незак. (спец.).

Раздзяліць (-ляць) неаднародныя сумесі пры дапамозе дзеяння цэнтрабежных сіл.

|| наз. цэнтрыфугаванне, ✂.

цэнтрычны, ✂, (спец.).

Які размяшчаецца па кругу, у выглядзе круга адносна вертыкальнай восі ў цэнтры галоўнага збудавання.

|| наз. цэнтрычнасць, ✂.

цэп, ✂, м.

Прылада для малацьбы збожжа ручным спосабам, у выглядзе доўгай палкі (цапільна) з прымацаваным да яе гужыкам драўлянага біча.

• Малаціць у тры цапы.

|| прым. цэпавы, ✂.

цэпелін, ✂, м.

Дырыжабль з металічным каркасам, абцягнутым тканінай.

|| прым. цэпелінны, ✂.

цэпень, ✂, м.

Стужачны чарвяк, які паразітуе ў кішэчніку чалавека, жывёлы; саліцёр.

цэпкі, ✂ (разм.).

Тое, што і учэпісты.

|| наз. цэпкасць, ✂.

цэра, ✂, ж. (уст.).

Высушаны грыб, які запальваецца ад іскры пры высяканні агню.

|| прым. цэравы, ✂.

цэрбер, ✂, м. (кніжн.).

1. У старажытнагрэчаскай міфалогіі: люты трохгаловы сабака са змяіным хвастом, які ахоўваў уваход у пекла.

2. перан. Злосны, пільны вартавы, які жорстка абмяжоўвае чыю-н. свабоду.

   • Бязлітасны цэнзурны ц.