Verbum

уговорный

разг. умоўлены

уговорчивый

разг. згаворлівы, падатлівы, памяркоўны

уговорщик

угаворшчык, -ка муж.

уговорщица

угаворшчыца, -цы жен.

угода

в угоду — каб дагадзіць

угоден

см. угодный

угодить

совер.

1) (услужить) дагадзіць (каму-чаму), угадзіць (каму-чаму)

унаравіць (каму-чаму)

на всех трудно угодить — усім цяжка дагадзіць (угадзіць, унаравіць)

2) (попасть куда-либо) разг. трапіць

папасці

лиса угодила в капкан — ліса трапіла (папала) у пастку

3) (удариться) разг. ударыцца, выцяцца, стукнуцца

он угодил лбом в дверь — ён ударыўся (выцяўся) ілбом у дзверы (аб дзверы)

4) (бросая, попасть) папасці, трапіць, пацэліць, уцэліць

угодить камнем в окно — папасці (пацэліць, трапіць) каменем у акно

угодливо

нареч. угодліва

дагодліва

угодливость

жен. угодлівасць, -ці жен., дагодлівасць, -ці жен.

ліслівасць, -ці жен., падлізванне, -ння ср.

угодливый

угодлівы

дагодлівы

(льстивый) ліслівы, падлізлівы