Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ПрадмоваСкарачэнні

разорва́ть сов.

1. (материю, бумагу) разадра́ць, раздзе́рці, мног. параздзіра́ць;

2. в др. знач. разарва́ць, мног. паразрыва́ць;

разорва́ть верёвку разарва́ць вяро́ўку;

разорва́ть свя́зи перен. разарва́ць су́вязі;

чтоб тебя́ разорва́ло каб цябе́ разарва́ла;

разорва́ться

1. (о материи, бумаге) разадра́цца, раздзе́рціся, мног. параздзіра́цца;

2. в др. знач. разарва́цца, мног. паразрыва́цца;

хоть разорви́сь! хоць разарві́ся!.

разоре́ние

1. (действие) разбурэ́нне, -ння ср.; спусташэ́нне, -ння ср.; разарэ́нне, -ння ср.; давядзе́нне да гале́чы;

2. (состояние) разарэ́нне, -ння ср., збядне́нне, -ння ср., згале́нне, -ння ср.; см. разори́ть;

разорённый

1. разбу́раны; спусто́шаны;

2. разо́раны, даве́дзены да гале́чы; см. разори́ть;

разори́тель

1. разбура́льнік, -ка м.; спусташа́льнік, -ка м.;

2. разара́льнік, -ка м.; см. разори́ть;

разори́тельница

1. разбура́льніца, -цы ж.; спусташа́льніца, -цы ж.;

2. разара́льніца, -цы ж.; см. разори́ть;

разори́тельность

1. разбура́льнасць, -ці ж.; спусташа́льнасць, -ці ж.;

2. разара́льнасць, -ці ж.; см. разоря́ть;

разори́тельный

1. разбура́льны; спусташа́льны;

2. разара́льны; см. разоря́ть.

разори́ть сов.

1. (разрушить) разбуры́ць; (опустошить) спусто́шыць;

2. (довести до нищеты) разары́ць, даве́сці да гале́чы;

разори́ться разары́цца, збядне́ць, згале́ць.