Verbum

вали́ть​^I несов., в разн. знач. валі́ць; зва́льваць;

вали́ть дере́вья валі́ць (зва́льваць) дрэ́вы;

вали́ть вину́ на кого́-л. зва́льваць (валі́ць) віну́ на каго́-не́будзь;

сиби́рская я́зва вали́ла скот сібі́рская я́зва валі́ла жывёлу;

ве́тер вали́л с ног ве́цер валі́ў з ног;

◊

вали́ть всё в одну́ ку́чу валі́ць усё ў адну́ ку́чу;

вали́ть с больно́й головы́ на здоро́вую валі́ць з хво́рай галавы́ на здаро́вую;

вали́ть че́рез пень коло́ду валі́ць це́раз пень кало́ду.

вали́ть​^II несов. валі́ць;

снег вали́т хло́пьями снег ва́ліць камяка́мі;

наро́д так и ва́лит наро́д так і ва́ліць.

вали́ться несов.

1. в разн. знач. валі́цца;

с тре́ском вали́лись дере́вья з трэ́скам валі́ліся дрэ́вы;

ша́пка ва́лится с головы́ ша́пка ва́ліцца з галавы́;

воз ва́лится на́ бок воз ва́ліцца на бок;

забо́р ва́лится плот ва́ліцца;

3. страд. валі́цца; зва́львацца; см. вали́ть​^I;

◊

вали́ться из рук валі́цца з рук;

вали́ться с ног валі́цца з ног.

ва́лка​^I (леса) ва́лка, -кі ж.

ва́лка​^II ж. (сукна) вале́нне, -ння ср.

ва́лкий хі́сткі;

ва́лко нареч. хі́стка;

◊

ни ша́тко, ни ва́лко погов. та́к сабе, сяк-та́к.

валкова́тель техн. валкава́льнік, -ка м.

валко́вый техн. валко́вы.

ва́лкость хі́сткасць, -ці ж.