Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

Скарачэнні
абвгдеёжзійклмнопрстуфхцчшэюя
абвгдежзійклмнопрстуўфхцчшэюя-
абгеёілнопрстуфхшыя

амніцы́д

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. амніцы́д
Р. амніцы́ду
Д. амніцы́ду
В. амніцы́д
Т. амніцы́дам
М. амніцы́дзе

Крыніцы: piskunou2012.

Амні́шава

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. Амні́шава
Р. Амні́шава
Д. Амні́шаву
В. Амні́шава
Т. Амні́шавам
М. Амні́шаве

амніяцэнто́з

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. амніяцэнто́з
Р. амніяцэнто́зу
Д. амніяцэнто́зу
В. амніяцэнто́з
Т. амніяцэнто́зам
М. амніяцэнто́зе

Крыніцы: piskunou2012.

Амняві́чы

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Амняві́чы
Р. Амняві́ч
Амняві́чаў
Д. Амняві́чам
В. Амняві́чы
Т. Амняві́чамі
М. Амняві́чах

амо́віцца

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, зваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. амо́ўлюся амо́вімся
2-я ас. амо́вішся амо́віцеся
3-я ас. амо́віцца амо́вяцца
Прошлы час
м. амо́віўся амо́віліся
ж. амо́вілася
н. амо́вілася
Загадны лад
2-я ас. амо́ўся амо́ўцеся
Дзеепрыслоўе
прош. час амо́віўшыся

Крыніцы: piskunou2012.

амо́віць

‘абгаварыць, абмеркаваць што-небудзь’

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. амо́ўлю амо́вім
2-я ас. амо́віш амо́віце
3-я ас. амо́віць амо́вяць
Прошлы час
м. амо́віў амо́вілі
ж. амо́віла
н. амо́віла
Загадны лад
2-я ас. амо́ў амо́ўце
Дзеепрыслоўе
прош. час амо́віўшы

Крыніцы: piskunou2012.

амо́граф

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. амо́граф амо́графы
Р. амо́графа амо́графаў
Д. амо́графу амо́графам
В. амо́граф амо́графы
Т. амо́графам амо́графамі
М. амо́графе амо́графах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

амо́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. амо́к
Р. амо́ку
Д. амо́ку
В. амо́к
Т. амо́кам
М. амо́ку

Крыніцы: piskunou2012.

амо́ніевы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. амо́ніевы амо́ніевая амо́ніевае амо́ніевыя
Р. амо́ніевага амо́ніевай
амо́ніевае		 амо́ніевага амо́ніевых
Д. амо́ніеваму амо́ніевай амо́ніеваму амо́ніевым
В. амо́ніевы (неадуш.)
амо́ніевага (адуш.)		 амо́ніевую амо́ніевае амо́ніевыя (неадуш.)
амо́ніевых (адуш.)
Т. амо́ніевым амо́ніевай
амо́ніеваю		 амо́ніевым амо́ніевымі
М. амо́ніевым амо́ніевай амо́ніевым амо́ніевых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996.

амо́ній

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. амо́ній
Р. амо́нію
Д. амо́нію
В. амо́ній
Т. амо́ніем
М. амо́ніі

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.