самаго́нны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
м. |
ж. |
н. |
- |
Н. |
самаго́нны |
самаго́нная |
самаго́ннае |
самаго́нныя |
Р. |
самаго́ннага |
самаго́ннай самаго́ннае |
самаго́ннага |
самаго́нных |
Д. |
самаго́ннаму |
самаго́ннай |
самаго́ннаму |
самаго́нным |
В. |
самаго́нны (неадуш.) самаго́ннага (адуш.) |
самаго́нную |
самаго́ннае |
самаго́нныя (неадуш.) самаго́нных (адуш.) |
Т. |
самаго́нным |
самаго́ннай самаго́ннаю |
самаго́нным |
самаго́ннымі |
М. |
самаго́нным |
самаго́ннай |
самаго́нным |
самаго́нных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
самаго́ншчык
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
Н. |
самаго́ншчык |
самаго́ншчыкі |
Р. |
самаго́ншчыка |
самаго́ншчыкаў |
Д. |
самаго́ншчыку |
самаго́ншчыкам |
В. |
самаго́ншчыка |
самаго́ншчыкаў |
Т. |
самаго́ншчыкам |
самаго́ншчыкамі |
М. |
самаго́ншчыку |
самаго́ншчыках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
самаго́ншчыца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
Н. |
самаго́ншчыца |
самаго́ншчыцы |
Р. |
самаго́ншчыцы |
самаго́ншчыц |
Д. |
самаго́ншчыцы |
самаго́ншчыцам |
В. |
самаго́ншчыцу |
самаго́ншчыц |
Т. |
самаго́ншчыцай самаго́ншчыцаю |
самаго́ншчыцамі |
М. |
самаго́ншчыцы |
самаго́ншчыцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
самагра́й
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
Н. |
самагра́й |
самагра́і |
Р. |
самагра́я |
самагра́яў |
Д. |
самагра́ю |
самагра́ям |
В. |
самагра́й |
самагра́і |
Т. |
самагра́ем |
самагра́ямі |
М. |
самагра́і |
самагра́ях |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsbm1984.
самагу́б
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
Н. |
самагу́б |
самагу́бы |
Р. |
самагу́ба |
самагу́баў |
Д. |
самагу́бу |
самагу́бам |
В. |
самагу́ба |
самагу́баў |
Т. |
самагу́бам |
самагу́бамі |
М. |
самагу́бе |
самагу́бах |
Крыніцы:
piskunou2012.
самагу́бец
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
Н. |
самагу́бец |
самагу́бцы |
Р. |
самагу́бца |
самагу́бцаў |
Д. |
самагу́бцу |
самагу́бцам |
В. |
самагу́бца |
самагу́бцаў |
Т. |
самагу́бцам |
самагу́бцамі |
М. |
самагу́бцу |
самагу́бцах |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
самагу́бка
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
Н. |
самагу́бка |
самагу́бкі |
Р. |
самагу́бкі |
самагу́бак |
Д. |
самагу́бцы |
самагу́бкам |
В. |
самагу́бку |
самагу́бак |
Т. |
самагу́бкай самагу́бкаю |
самагу́бкамі |
М. |
самагу́бцы |
самагу́бках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
самагу́бна
прыслоўе, утворана ад прыметніка
станоўч. |
выш. |
найвыш. |
самагу́бна |
самагу́бней |
- |
самагу́бнасць
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне
|
адз. |
Н. |
самагу́бнасць |
Р. |
самагу́бнасці |
Д. |
самагу́бнасці |
В. |
самагу́бнасць |
Т. |
самагу́бнасцю |
М. |
самагу́бнасці |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsblm1996.
самагу́бнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
Н. |
самагу́бнік |
самагу́бнікі |
Р. |
самагу́бніка |
самагу́бнікаў |
Д. |
самагу́бніку |
самагу́бнікам |
В. |
самагу́бніка |
самагу́бнікаў |
Т. |
самагу́бнікам |
самагу́бнікамі |
М. |
самагу́бніку |
самагу́бніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.