Verbum

анлайнавы слоўнік

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

Скарачэнні

а б в г д е ё ж з і й к л м н о п р с т у ф х ц ч ш э ю я

а б в г д е ё ж з і л м н о р у ы э ю я -’

а б в г д е ё ж з і й к л м н о п р с т у ў ф х ц ч ш э ю я

за́ячы

прыметнік, прыналежны

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	за́ячы	за́ячая	за́ячае	за́ячыя
Р.	за́ячага	за́ячай за́ячае	за́ячага	за́ячых
Д.	за́ячаму	за́ячай	за́ячаму	за́ячым
В.	за́ячы (неадуш.) за́ячага (адуш.)	за́ячую	за́ячае	за́ячыя (неадуш.) за́ячых (адуш.)
Т.	за́ячым	за́ячай за́ячаю	за́ячым	за́ячымі
М.	за́ячым	за́ячай	за́ячым	за́ячых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

за́ячына

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

	адз.
Н.	за́ячына
Р.	за́ячыны
Д.	за́ячыне
В.	за́ячыну
Т.	за́ячынай за́ячынаю
М.	за́ячыне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Заячэ́нне

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

	адз.
Н.	Заячэ́нне
Р.	Заячэ́ння
Д.	Заячэ́нню
В.	Заячэ́нне
Т.	Заячэ́ннем
М.	Заячэ́нні