Ва́жніца ’важнасць; важная асоба’ (іран.) (Гарэц.). Да важны 1 суфікс жаночага роду ‑іца.
Важні́ца ’вагавая’ (З нар. сл.). Да *ваг‑ьн‑іца < вага. Параўн. іншыя назвы месца, дзе важаць: вагавая (БРС), важыўня (Бяльк.), вагільнік (З нар. сл.).
Важні́чае ’пошліна за ўзважванне’ (Нас.). Да важнічы (гл.).
Важні́чы ’асоба, адказная за ўзважванне’ (Нас.). Да важыць, вага; параўн. ляснічы, паляўнічы.
Ва́жны 1 (БРС). Да вага. Фасмер (1, 266) лічыць гэта слова запазычаннем з польскай мовы. Аднак бліжэй да ісціны, відаць, Шанскі, 1, В, 5, дзе ўказваецца на агульнаславянскі характар лексемы на падставе наяўнасці паўдн.-слав. паралеляў: балг. важен, макед. важен, серб.-харв. ва́жан, усе з тым жа значэннем. Гл. Праабражэнскі, 1, 61; Міклашыч, 374.
Ва́жны 2 ’цяжкі’ (Выг. дыс.). Да вага.
Важугі́ ’вілкі, качарга, чапяла, венік’ (Серб.). Гл. вожаг, ожаг.
Важу́жнік ’вугал, дзе стаяць важугі’ (Серб.). Да важугі́ (гл.).
Ва́жыльны ’звязаны з месцам, дзе важаць’ (БРС). Да важыць (гл.).
Важыўня́ ’месца, дзе важаць’ (Бяльк.). Гл. важніца.
Ва́жыўшчык ’той, хто важыць’ (Бяльк.). Да важыць (гл.).