зава́біць сов.
1. разг. замани́ть, завле́чь;
з. у заса́ду — замани́ть (завле́чь) в заса́ду;
2. (пленить) завле́чь;
3. охот. (приманить вабиком) зава́бить;
◊ абара́нкам не ~біш — калачо́м не зама́нишь
зава́блены
1. разг. зама́ненный, заманённый, завлечённый;
2. завлечённый;
3. охот. зава́бленный;
1-3 см. зава́біць
зава́блівацца несов., страд. зама́ниваться, завлека́ться; см. зава́бліваць 1-2
зава́бліваць несов.
1. разг. зама́нивать, завлека́ть;
2. (пленять) завлека́ть;
3. охот. (приманивать вабиком) ва́бить;
1-3 см. зава́біць
зава́бны разг., см. прыва́бны
завага́цца сов., прям., перен. заколеба́ться;
падло́га ~га́лася — пол заколеба́лся;
цэ́ны ~га́ліся — це́ны заколеба́лись;
з. ў нерашу́часці — заколеба́ться в нереши́тельности
за́вад, -ду м.: і ~ду няма́ и в поми́не нет, и в заво́де нет
зава́да ж., разг.
1. поро́к м.; изъя́н м., недоста́ток м.;
2. поме́ха
завада́тай м., разг., см. завада́тар
завада́тар м., разг. заводи́ла, заправи́ла, глава́рь, зачи́нщик; зате́йник