Verbum

іерагліфі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да іерогліфа, выражаны пры дапамозе іерогліфаў. Іерагліфічнае пісьмо. Іерагліфічны надпіс.

іерадыя́кан, ‑а, м.

Манах у сане дыякана.

[Грэч. hierodiakonos.]

іерамана́х, ‑а, м.

Манах у сане свяшчэнніка.

[Грэч. hieromonachos.]

іера́рх, ‑а, м.

Царкоўна-афіцыйная назва епіскапа.

[Ад грэч. hierarchēs — свяшчэнны кіраўнік.]

іерархі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да іерархіі. Іерархічная лесвіца.

іера́рхія, ‑і, ж.

Парадак падпарадкавання, падначаленасць ніжэйшых званняў, чыноў і пад. вышэйшым па строга вызначаных ступенях. Саслоўная іерархія. Царкоўная іерархія.

[Грэч. hierarchia.]

іераты́чны, ‑ая, ‑ае.

Уст. Свяшчэнны, жрэцкі.

•••

Іератычнае пісьмо гл. пісьмо.

[Ад грэч. hieratikos.]

іеро́гліф, ‑а, м.

1. Фігурны знак у сістэме ідэаграфічнага пісьма, які абазначае цэлае паняцце, склад або гук. Кітайскія іерогліфы. Егіпецкія іерогліфы.

2. толькі мн.; перан. (іеро́гліфы, ‑аў). Пра незразумелае пісьмо, неразборлівы почырк.

[Ад грэч. hieros — свяшчэнны і glyphe — разьба.]

іерыхо́нскі, ‑ая, ‑ае.

У выразе: іерыхонская труба гл. труба.

іерэ́й, ‑я, м.

Адна з назваў свяшчэнніка ў праваслаўнай царкве.

[Ад грэч. hiereus — жрэц.]