Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ПрадмоваСкарачэнніКніга ў PDF/DjVu

яма́ец,

гл. ямайцы.

яма́йка,

гл. ямайцы.

яма́йскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да Ямайкі, ямайцаў, які належыць, уласцівы ім.

яма́йцы, ‑аў; адз. ямаец, ямайца, м.; ямайка, ‑і, ДМ ямайцы; мн. ямайкі, ямаек; ж.

Насельніцтва Ямайкі.

ямакапа́льнік, ‑а, м.

Машына для капання ям.

я́мачка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

1. Памянш.-ласк. да яма (у 1 знач.), ямка.

2. Невялікая ўпадзіна на шчацэ, падбародку і пад. У Зосі вочы крыху расплюшчаны, на шчоках ямачкі, на вуснах здзіўленая ўсмешка. Хомчанка. Тонкія губы былі сцяты, а падбародак з ямачкай, здавалася, яшчэ больш выдаўся наперад. Дуброўскі.

ямб, ‑а, м.

Вершаваны размер — двухскладовая стапа з націскам на другім складзе, напрыклад: Мароз,/ зіма,/ Снягі/ вакол,/ І спіць/ трава,/ Пад сне/ гам дол. Колас.

[Грэч. jambos.]

ямбі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да ямба, напісаны ямбам. Ямбічны верш.

я́міна, ‑ы, ж.

Разм. Тое, што і яма. Вуліца была ў ямінах, калдобінах. Хведаровіч. Стаялі тут яміны з вадою, нібы хтосьці выканаў студні. Бядуля. Пад рудой шчацінай не відаць былі ўпалыя яміны шчок. Лынькоў.

я́мінка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Разм. Памянш.-ласк. да яміна.