э́пік, ‑а, м.
Аўтар эпічных твораў. Талент Коласа, эпіка і рэаліста, набывае, як бачым, новыя грані і якасці. Навуменка.
э́піка, ‑і, ДМ эпіцы, ж.
1. Сукупнасць эпічных твораў. Руская эпіка.
2. Тое, што і знае. Эпічная па свайму жанраваму характару трылогія [«На ростанях» Я. Коласа] перадае і самыя тонкія лірычныя перажыванні. Эпіка і лірыка спалучаюцца ў ёй ужо вельмі натуральна і арганічна. Гіст. бел. сав. літ.
эпіка́рд, ‑а і эпіка́рдый, ‑я, м.
Спец. Знадворны слой сценак сэрца.
[Ад грэч. épi — на, над, пры і kardia — сэрца.]
эпікарды́т, ‑у, М ‑дыце, м.
Спец. Запаленне эпікарда.
эпікры́з, ‑у, м.
Спец. Заключэнне ўрача ў гісторыі хваробы, якое тлумачыць прычыны хваробы, яе праходжанне, лячэнне і зыход.
[Ад грэч. epi — пасля і krisis — рашэнне.]
эпікурэ́ец, ‑рэйца, м.
1. Паслядоўнік эпікурэізму (у 1, 2 знач.).
2. Чалавек, які вышэй за ўсё ставіць асабістае задавальненне і асалоду.
эпікурэі́зм, ‑у, м.
1. Вучэнне, сістэма поглядаў старажытнагрэчаскага філосафа Эпікура.
2. Кніжн. Сістэма поглядаў, якая вырасла на глебе скажонага тлумачэння вучэння Эпікура як імкненне да задавальнення пачуццёвых інстынктаў і дасягнення асабістых выгод.
3. перан. Кніжн. Схільнасць да пачуццёвага задавальнення, распешчанага жыцця.
эпікурэ́йскі, ‑ая, ‑ае.
Кніжн. Які мае адносіны да эпікурэйца, эпікурэізму, эпікурэйства; уласцівы ім. Паслядоўнік эпікурэйскай філасофіі. Эпікурэйская школа.
•••
Эпікурэйская паэзія — лірыка, якая праслаўляе каханне і радасці жыцця.
эпікурэ́йства, ‑а, н.
Тое, што і эпікурэізм (у 2, 3 знач.).
эпіле́псія, ‑і, ж.
Хранічная нервовая хвароба, якая характарызуецца сутаргавымі прыступамі і стратай прытомнасці; падучая хвароба. [Блізнюк:] — Я ведаю чалавека, які лечыць эпілепсію, падучую хваробу. Дамашэвіч.
[Грэч. epilēpsía.]