эпікры́з, ‑у, м.
Спец. Заключэнне ўрача ў гісторыі хваробы, якое тлумачыць прычыны хваробы, яе праходжанне, лячэнне і зыход.
[Ад грэч. epi — пасля і krisis — рашэнне.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)