Verbum

акцэнто́ўка, ‑і, ДМ ‑тоўцы, ж.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. акцэнтаваць.

акцэнтуацы́йны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да акдэнтуацыі. Акцэнтуацыйныя адрозненне ў мовах.

акцэнтуа́цыя, ‑і, ж.

Сістэма акцэнтавання ў якой‑н. мове, у якім‑н. помніку пісьменнасці.

акцэ́пт, ‑у, М ‑пце, м.

Спец.

1. Згода ўступіць у дагавор на прапанаваных умовах.

2. Форма безнаяўнага разліку між арганізацыямі сацыялістычнай гаспадаркі, а таксама згода на аплату грашовых дакументаў (рахункаў, чэкаў, вэксаляў).

[Ад лац. acceptus — прыняты.]

акцэптава́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад акцэптаваць.

акцэптава́цца, ‑туецца; незак.

Зал. да акцэптаваць.

акцэптава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак. і незак., што.

Спец. Прыняць (прымаць), зацвердзіць (зацвярджаць) да аплаты грашовы дакумент (рахунак, чэк, вэксаль). Акцэптаваць рахунак.

акцэпта́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Асоба, якая прыняла грашовы дакумент да аплаты.

акцэ́птны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае дачыненне да акцэпту. Акцэптная форма разліку.

акцябра́ты, ‑ат; адз. акцябронак, ‑нка, м.

Школьнікі малодшых класаў (звычайна 1–3), якія рыхтуюцца стаць піянерамі. Ягоны [Леніна] смех, Яго вясёласць Гарыць на тварах акцябрат, Жыве ў рабоце камсамола, У песнях маладых дзяўчат. Глебка.