інду́ктар, ‑а,
1. Электрычная машына з ручным прыводам для атрымання пераменнага току.
2. Электрамагніт, які ўтварае магнітнае поле ў генератары пастаяннага току.
[Лац. induktor — пабуджальнік, узбуджальнік.]
Verbum
анлайнавы слоўнікТлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Прадмова ∙ Скарачэнні ∙ Кніга ў PDF/DjVuінду́ктарны, ‑ая, ‑ае.
Які адносіцца да індуктара.
індукцы́йны, ‑ая, ‑ае.
1. Заснаваны на індукцыі (у 1 знач.).
2. Які мае адносіны да індукцыі (у 2 знач.); выкліканы індукцыяй.
інду́кцыя, ‑і,
1. Спосаб разважання і метад даследавання, пры якіх агульныя выгады робяцца на аснове ведаў пра адзінкавыя факты;
2. Узбуджэнне электрычнага току ў якім‑н. правадніку пры руху яго ў магнітным полі або пры змяненні вакол яго магнітнага поля.
3. Узаемадзеянне працэсаў узбуджэння і тармажэння ў нервовай сістэме, пры якім узнікненне аднаго працэсу выклікае развіццё другога, процілеглага.
[Лац. inductio.]
індульге́нцыя, ‑і,
Каталіцкая грамата на адпушчэнне грахоў, якая выдаецца ад імя папы рымскага за асобыя заслугі перад царквой або за плату.
[Ад лац. indulgentia — міласць, спагадлівасць.]
інду́с,
інду́ска,
інду́скі, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да індуса, індусаў, належыць ім.
інду́стрыя, ‑і,
Фабрычна-завадская прамысловасць з машыннай тэхнікай.
[Ад лац. industria — дзейнасць.]
індустрыялізава́цца, ‑зуецца;