ухо́дзіны, ‑дзін; адз. няма.
Разм. Тое, што і уваходзіны. Пабудаваў [бедны брат] новую хату і паклікаў гасцей на ўходзіны. Якімовіч.
ухо́плены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад ухапіць.
уху́таны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад ухутаць.
уху́тацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.
Адзецца ў што‑н. цёплае, абгарнуцца, захутацца з усіх бакоў. Дзяўчынка ўхуталася ў старую світку, бо на дварэ трашчаў мароз. Сабаленка. / у перан. ужыв. Лісты на ніжніх галінах шчыльна ўхуталіся асенняй цемрай. Кулакоўскі.
уху́таць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.
Адзець у што‑н. цёплае, загарнуць, абгарнуць з усіх бакоў. І слова не змагла выгаварыць Зося.. Ухутала дзіця і выйшла з пакоя. Крапіва. Надзя адчула холад, ухутала ногі сенам і посцілкай, якая ляжала ў перадку саней. Бураўкін. Паслухмяная машына бегла роўна, весела звінеў матор, тугі паток стрэчнага паветра страляў брызентам, якім грузчыкі старанна ўхуталі тры такарныя станкі. Б. Стральцоў. / у перан. ужыв. Пільнавалі хмары некага, каб ухутаць яго сваёй мультановаю посцілкаю. Баранавых.
уху́тванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. ухутваць — ухутаць.
уху́твацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да ухутацца.
2. Зал. да ухутваць.
уху́тваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да ухутаць.