Verbum

ку́мпал, ‑а, м.

Разм. груб. Галава, чэрап. Ужо на могілках я крута павярнуўся і нечакана ўдарыў прыкладам вінтоўкі па кумпалу Цыбулькі. Шчарбатаў.

кумпя́к, ‑а, м.

Бядровая частка тушы (звычайна свіной). Вэндзіць кумпякі. // Разм. Знешні бок верхняй часткі бядра; клуб ​³. Ураднік аж засмяяўся сам сабе і ляснуў рукамі па сваіх тоўстых кумпяках. Колас.

[Літ. kumpis.]

кумпя́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да кумпяка. Кумпячнае мяса.

кумуля́цыя, ‑і, ж.

Працяглае або паўторнае ўвядзенне ў арганізм лекавых рэчываў з мэтай узмацнення іх дзейнасці.

[Ад лац. cumulatio — памнажэнне.]

кумы́к,

гл. кумыкі.

кумы́кі, ‑аў; адз. кумык, ‑а, м.; кумычка, ‑і, ДМ ‑чцы; мн. кумычкі, ‑чак; ж.

Народнасць, якая складае частку насельніцтва Дагестанскай АССР.

кумы́с, ‑у, м.

Пажыўны напітак з малака кабылы, вярблюдзіцы, каровы, заквашанага асобай бактэрыяй і дражджавымі грыбамі.

[Ад цюрк. кымыз.]

кумысалячэ́бніца, ‑ы, ж.

Санаторый для кумысалячэння.

кумысалячэ́нне, ‑я, н.

Лячэнне кумысам.

кумы́сны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да кумысу. Кумысная кіслата.