кума́ч, ‑у, м.
Баваўняная тканіна ярка-чырвонага колеру.
[Араб. kumāš.]
кумачо́вы, ‑ая, ‑ае.
Зроблены, пашыты з кумачу. Кумачовае палотнішча. Кумачовая кашуля.
кумга́н, ‑а, м.
У цюркскіх народаў і каўказскіх горцаў — высокі збан з носікам.
[Цюрк. кумган.]
куме́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Разм. Разважаць, абдумваць. Тут Рэвека Стала думаць і кумекаць, Як сляпога ашукаць. Крапіва. // што. Разумець што‑н., разбірацца ў чым‑н. Не зусім добра кумекаў Бэрка надрукаванае ў лістоўках, затое добра разумеў гутаркі Шолама. Бядуля.
ку́мжа, ‑ы, ж.
Прамысловая рыба сямейства ласасёвых. Пранікненне ў басейн Нёмана кумжы паклала пачатак утварэнню тут яе прэснаводнай формы — фарэлі. «Весці».
кумі́р, ‑а, м.
1. Статуй язычніцкага бога; ідал. / Пра статуі антычных багоў, цароў і пад. Пакрышаны куміры, Багі пайшлі на хлам. Колас.
2. перан. Той, хто (тое, што) з’яўляецца прадметам асаблівай павагі, пакланення. На ўсё свой час... Былы ку мір Кампаній шумных, рэстаранаў Пабляк... Навек у Лету кануў... Бачыла.
кумі́рня, ‑і; Р мн. ‑рань; ж.
Невялікая язычніцкая малельня з кумірамі; капліца.
кумі́цца, ‑млюся, ‑мішся, ‑міцца; незак.
Разм. Станавіцца кумамі, уступаць у кумаўскія адносіны.
ку́мка, ‑і, ДМ ‑мцы; Р мн. ‑мак; ж.
Разм. Ласк. да кума.