адло́ўліваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да адлавіць (у 1 знач.). Паўліку асабліва спадабалася, як адлоўліваюць рыбу невялікімі металічнымі сачкамі. Рунец.
адлупі́цца, ‑лупіцца; зак.
Аддзяліцца, адарвацца (пра што‑н. прымацаванае, прыклеенае). Шпалеры ў кутку адлупіліся. Падклейка ў чаравіках адлупілася.
адлупі́ць, ‑луплю, ‑лупіш, ‑лупіць; зак.
1. што. Аддзяляючы, зняць з чаго‑н. (кару, лупіны і пад.). Адлупіць наклейку з бутэлькі. □ Косцік выцягнуў з-пад ложка свае старыя чаравікі, адлупіў у адным з іх [сцілку] і схаваў за яе сакрэтную пісульку. Паслядовіч. // Разм. Адарваць. Адлупіць рукаў.
2. каго. Разм. Моцна набіць, адлупцаваць. Здаецца, калі Іван счапіўся з Вавілам, на вуліцы нікога не было, але ў клубе ўжо гаварылі, што Іван з Алёшам адлупілі Пухціка. Кудравец.
адлу́плены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад адлупіць.
адлу́пліванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. адлупліваць — адлупіць.
адлу́плівацца, ‑аецца; незак.
1. Незак. да адлупіцца.
2. Зал. да адлупліваць.
адлу́пліваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да адлупіць.
адлупцава́ны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад адлупцаваць.
адлупцава́ць, ‑цую, ‑цуеш, ‑цуе; зак., каго.
Разм. Моцна набіць; адлупіць (у 2 знач.). Маці, не разабраўшыся, расперазала фартух і адлупцавала Грышу паскамі. Пальчэўскі.
адлу́чаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад адлучыць.