адле́жка, ‑і, ДМ ‑жцы, ж.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. адлежацца.
адле́жны, ‑ая, ‑ае.
Абл. Адліжны. Чорныя вежы.. вырысоўваліся на змрочным адлежным небе. Чорны.
адле́зці, ‑зу, ‑зеш, ‑зе; зак.
Разм. Перастаць чапляцца, адчапіцца. [Малодка:] — Ахты, рагатун пракляты! Адлезь, табе кажу, а то, брат, поўху зловіш. Гарэцкі.
адле́плены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад адляпіць.
адле́плівацца, ‑аецца; незак.
1. Незак. да адляпіцца.
2. Зал. да адлепліваць.
адле́пліваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да адляпіць.
адле́таваць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак.
Прабыць, перажыць лета. Алешына ўжо, канешне, адлетавала, і, гледзячы на яе, сапраўды думалася пра познюю восень. Кулакоўскі.
адлёт, ‑у, М ‑лёце, м.
Дзеянне паводле дзеясл. адлятаць — адляцець (у 2 знач.).
адлётаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
1. Скончыць лётаць. Адлёталі ў паветры апошнія пушыстыя сняжынкі. Кірэйчык.
2. Разм. Пралётаць пэўны час. Адлётаць тры гады.
адлётны, ‑ая, ‑ае.
Які адлятае на новае месца; пералётны. Усё было і адышло, і вось пад нагамі ўжо шастае апалы асенні ліст, а над галавой, дзесьці высока ў небе, чуваць трубныя крыкі адлётных жураўлёў. Краўчанка.